Oorlogsheld

De 11^de Genie in Burcht, dat was de eenheid waar ik mijn legerdienst vervulde. Als genie door het leven gaan: dat klonk niet slecht. Voor ’t zelfde geld zat ik bij het Bataljon Jagers te Paard: hoe vertel je dat rond zonder uitgelachen te worden? Wij waren genieën in bruggen bouwen, letterlijk. De Baileybrug in ’t Fort van Breendonk: heb ik er gelegd. Immens zwaar werk was dat: ijskoude en loodzware stalen liggers, van de camion naar de rivier sjouwen. Gelukkig mochten arbeiders indertijd nog honderd kilo heffen van de vakbond of plaatsing van de brug was onmogelijk geweest.

Ik behoorde tot één van de laatste lichtingen miliciens. Twee jaar later werd de dienstplicht afgeschaft. Terecht, want het leger was een verloren jaar en alle clichés daaromtrent werden bevestigd. Ik heb grondig leren kuisen, aardappelen schillen en schoenen opblinken. Ik heb leren schieten, groeten en statig marcheren: ‘Inks, inks, inks’. Maar voor de rest leek die legerdienst een uitvindsel, om lagere legerrangen zichzelf belangrijk te laten voelen.

Tussen het bruggen bouwen door, wisten ze met ons soms genen blijf. Zo beslisten ze op een dag om alle gangen te schilderen, van alle gebouwen van de kazerne. Niet dat het nodig was, maar het legerbudget liet het toe. Verder moet je daar niet over nadenken, want dat doen ze daar voor jou. Handige bibi liet natuurlijk de verfpot vallen, pal bovenaan de trap. Beneden was er een afvoerputje en ik besloot de plas verf met een aftrekker, langs alle treden van de trap, ernaar toe te trekken. Dat was niet echt slim.

Soldaat-trapreiniger, was ik voor vier dagen. Er waren twintig treden van drie meter breed, voorzien van antislipribbeltjes. Tussen elk ribbeltje zat verf, kwaliteitsverf ondervond ik. Dit was echt geen tof werk en om de haverklap kwam sergeant De Korte zich dan nog verkneukelen en wijzen waar er nog verf zat. Dacht die misschien dat ik verfblind was?!

Hij was een ventje van amper een meter zestig, had zijn naam dus niet gestolen. Zijn ogen vertoonden altijd een oorlogsblik, zijn strakke snor versterkte dat beeld nog. Hij was er zo ene die op inspectieronde door het sleutelgat ging met een oorstokje, om te bewijzen dat de kamer nog vuil was. Zijn volumeknop had één stand: brullen. Als een leeuw die al drie maanden niet van de grond was geweest.

En toen opeens: GROOT ALARM! De Golfoorlog was uitgebroken. Uitgerekend wanneer ik in ‘t leger zat: merci Bush! Golfoorlog één was het, want oorlogen bestaan gewoonlijk uit twee. In één klap waren wij de verdedigers van het vaderland, in actie! Ik werd ingezet om de kerncentrale van Doel te bewaken. Ik herhaal: ik moest Doel bewaken! Met een geweer dat ten tijde van onze oorlogen, nog modern was. Wat kon ik in hemelsnaam doen als er een bommenwerper overvloog: hem afschieten? Mijn kogels raakten niet eens zo hoog!

Op mijn wachtronde aldaar, hoor ik plots geritsel in de struiken. Ik roep: ‘Halt of ik schiet!’, conform de ingestudeerde geplogenheden. Geen antwoord: begrijpen ze mij eigenlijk wel?  Hoe zeg je ook alweer ‘schieten’ in het Irakees? Omdat ik duidelijk nog van alles hoorde, besloot ik een waarschuwingsschot af te vuren. Daarna liep het konijn als een hazewind uit de struiken.

Waar ik niet aan dacht: tussen zo’n hoge torens, moet je een waarschuwingsschot recht naar boven mikken. Ik vuurde schuin, los in de reactorkuip van Doel 3! Dat durfde ik natuurlijk tegen niemand te zeggen. Pas twintig jaar later, ontdekte men de averij: scheurtjes. Doel 3 ging dicht. Onlangs opende men de site terug, maar je zal het zien: ooit sluit het definitief. Eigenlijk ben ik dus de man die moedig de eerste stap zette, richting sluiting der kerncentrales. Een soort oorlogsheld in feite. Misschien was mijn legerdienst toch geen verloren jaar…